Ingrid Rijkers vertelt:

“Ik ontmoette Martin Martens (92) tijdens mijn wandeling in de Bakelse Beemden. En vertelde hem dat ik betrokken ben bij het project voor de verandering van het gebied. Martin vertelde me dat zijn schoonvader de Aa nog had rechtgetrokken. Met de schop.”

Vandaag zat hij in het zonnetje uit te rusten op de gekapte bomen bij het bruggetje. We raakten aan de praat, waarschijnlijk omdat we beide honden hebben. In eerste instantie wist hij niet meer dat we elkaar eerder hadden gesproken. Natuurlijk begonnen we over de gekapte bomen te praten. Hij was positief over het plan. “Er worden nieuwe boompjes geplant voor degene die gekapt zijn”, zei hij.
Ik vond het opvallend dat hij er zo over dacht, want hij is al behoorlijk op leeftijd. Wel fit nog hoor, gewoon met de fiets en de hond lekker op pad. Knap wanneer je niet meer de jongste bent.

Met de schop nar de Aa
“Mijn schoonvader ging hier met z’n schup naar toe om de Aa recht te maken voor de gemeente.  Dat was hard werken”, vertelt hij.
“Weet je waarom dat destijds werd gedaan”, vraag ik.
“Omdat ze het water sneller wilden afvoeren.”
“Ja en nu wil men het juist langer vasthouden tegen de droogte !”, reageer ik.”
“Het kan het mooi worden, maar vruger waren er wel veel meer vogels en vissen”, zegt hij.

Ik vertelde dat ik betrokken ben geweest bij het project voor de verandering van de Bakelse Beemden en dat ik graag een stukje wil schrijven over datgene wat hij vertelt.
“Maar ik heb niet zo veel te vertellen. Er waren toen allemaal kleine boompjes, maar je kon er moeilijk doorheen komen.”
“Ik weet wel dat toen de rivier kronkelde en het in de bochten viel dieper was .”

MM
Wanneer ik hem vraag voor een foto van hem bij het stuk vind hij dat leuk.
“Hoe heet je eigenlijk”, vraag ik.
“Kijk maar daar in die boom.”
Ik zie een paar inkervingen.
“MM”, zegt hij. “Martin  Martens en ik ben 67 jaar getrouwd geweest.”
“Als je over 5 jaar hier bij de boom komt kijken, dan ben ik er niet meer.”
“Blijf nog maar lekker genieten, zolang het kan en doe het gewoon rustig aan,” zeg ik.

Martin, nu weet ik in ieder geval wie ik heb gesproken. Martin is nog steeds ondernemend, ondanks dat hij enige tijd geleden is aangereden door een auto.
“Ik ga nog ff naar de Aerlese visvijver”, zegt Martin en we nemen afscheid.
Hij roept nog : “Zo vaak kom je hier iemand niet tegen van 92.”

Hij is erg trots, een markant persoon. Ik hoop dat hij de komende tijd ook nog kan zien hoe het gebied gaat veranderen en zich gaat ontwikkelen.